دنیای مطالب

والیبال ورزشی گروهی است که در آن بازیکنان در دو تیم شش نفره در دو سوی توری قرار می‌گیرند و تلاش می‌کنند تا طبق قوانین بازی، توپ را از روی تور در زمین تیم مقابل فرودآورند.

والیبال در سال ۱۸۹۵ در کشور آمریکا متولد شد و در المپیک ۱۹۶۴ توکیو برای نخستین بار در برنامه بازی‌های المپیک قرار گرفت، فراگیر شد و تقریبا در تمام دنیا بازی می‌شود که در شرق آسیا و همچنین کشورهای برزیل و ایتالیا محبوب‌تر است. این رشته تقریبا برای تمام گروه‌های سنی مناسب است و وسایل بازی شامل توپ و تور است.

برای مشاهده به ادامه مطلب برید.

بسکتبال یک ورزش گروهی است که در آن دو تیم از پنج بازیکن سعی می‌کنند با پرتاب توپ به داخل حلقه امتیاز کسب کنند. هدف هر تیم از انجام بازی، کسب امتیاز از طریق انداختن توپ در داخل حلقه است. هر توپی که از حلقه حریف عبور کند و داخل آن برود گل نامیده می‌شود. در حالی که در حین انجام بازی قاعده‌ای از قوانین و مقرارات نیز باید رعایت شود.

مهارت‌هایی فردی مانند شوت‌کردن دریبل‌زدن و ریباند توپ به همراه کارهای تیمی مثل حمله و دفاع، شروط لازم برای موفقیت شرکت‌کنندگان در این ورزش می‌باشد. این ورزش نخستین‌بار توسط دکتر جیمز نای‌اسمیت در پائیز ۱۸۹۱ ابداع گردید. و نخستین مجموعه رسمی از قوانین بسکتبال توسط وی وضع گرید.

بسکتبال به طور گسترده یکی از محبوب‌ترین و پرطرف‌دارتین ورزش‌های جهان محسوب می‌شود.

زادگاه بازی بسکتبال آمریکاست . این بازی در اوایل پاییز سال ۱۸۹۱ میلادی توسط شخصی به نام جیمز نای‌اسمیت پایه ریزی و ابداع شد . اما، از قرن‌ها پیش در میان ساکنان نقاط مختلف قاره آمریکا، به ویژه آمریکای مرکزی و جنوبی انواعی از بازی و مسابقه رایج بوده که کم و بیش به بسکتبال شباهت داشته‌است .

سابقه تاریخی: در کشورایران، نوعی بازی سنتی و قدیمی در میان گله دارها متداول است که آن را (پاتو) (PATO) می‌نامند . در این بازی، دو تیم سوار بر اسب در میدانی وسیع به تاخت و تاز می‌پردازند و هر تیم کوشش می‌کند توپی را که شش حلقه (مانند دستگیره) بر بدنه آن هست، با پرتاب کردن و پاس دادن به یاران خودی، به آن سوی میدان برساند و از حلقه و توری سبدی که در انتهای میدان بر روی ستونی چوبی نصب شده، عبور دهد . این بازی تا حدی شبیه بسکتبال است اما شباهت بازی پوک تاپوک با ورزش بسکتبال بیش از پیش است . پوک تاپوک، در میان اقوام متمدن قاره آمریکای جنوبی و مرکزی رواج بسیار داشت به ویژه اقوام مایا و تولتک (در ناحیه مکزیک کنونی) این بازی با توپ و حلقه‌های ثابت در میدانی وسیع انجام می‌شد .

برای مشاهده به ادامه مطلب برید.

بیسبال نوعی ورزش گروهی است که با چوب و توپ توسط ۹ بازیکن در یک زمین چمن بازی می‌شود. بیسبال در قرن نوزدهم از ورزش انگلیسی کریکت ریشه گرفته است.

بیسبال از بازی‌های متعددی که با چوب و توپ بازی می‌شدند اشتقاق پیدا کرده‌است. از جمله این بازی‌ها می‌توان ورزش قدیمی راوندر که درآمریکای شمالی بازی می‌شد، ورزش انگلیسی کریکت و ورزش بسیار قدیمی رومانیائی اُینا را نام برد.

نخستین مسابقه ورزش مدرن بیسبال که در اسناد نوشتاری گزارش شده‌است، به مسابقه‌ای در ۴ ژوئن ۱۸۳۸ در بیچ‌ویل، انتاریو، کانادا مربوط می‌شود.

بیسبال در دهه ۱۸۶۰ حالت نیمه‌حرفه‌ای پیداکرد. نخستین تیم کاملا حرفه‌ای بیسبال در ایالات متحده، تیم سینسیناتی رد استاکینگز بود که در۱۸۶۹ تشکیل شد.

برای مشاهده به ادامه مطلب برید.

هاکی از قدیمی‌ترین انواع بازی‌های توپ و چوب است که در هر گوشه از دنیا در زمان‌های مختلف به شکلی انجام می‌شده است.

هاکی روی زمین سده‌ها در انگلستان رایج بوده و از سال ۱۹۰۱ به بعد نیز در آمریکا رواج یافته است. اصل هاکی روی یخ از کانادا است و به گمان بسیار دانشجویان دانشگاه میگل کانادا آن را به صورت امروزی درآوردند.

اولین اردوی تیم ملی ایران در شهریور سال ۱۳۲۰ تشکیل شد و در همان سال به عضویت فدراسیون جهانی درآمد و در سال ۱۳۵۰ در قالب تشکیل فدراسیون رسمیت یافت.

برای مشاهده به ادامه مطلب برید.

چوگان از ورزشهای کهن ایرانی است که امروزه به ورزشی جهانی تبدیل شده است. این رشته به دلیل رواج در میان پادشاهان و بزرگان به بازی شاهان معروف است. نام چوگان از نام چوبی که در آن استفاده می‌شود برگرفته شده‌است. این بازی در ابتدا عنوانی نظامی و جنگی داشت و سوارکاران ایرانی در آن استعداد اسب‌های جنگی خود را به نمایش می‌گذاشتند.

امروزه بیش از ۷۷ کشور مسابقات و برنامه‌های ویژهٔ چوگان برگزار می کنند. چوگان همچنین از جمله ورزش‌هایی است که از سال ۱۹۰۰ (میلادی) تا سال ۱۹۳۹ (میلادی) به عنوان یک ورزش درمسابقات جهانی المپیک بازی شده و هم اکنون نیز از سوی کمیته بین‌المللی المپیک به عنوان یکی از ورزش‌های جهانی شناخته شده است اما این ورزش در زادگاه خود ایران چندان مورد اقبال عمومی نیست.

برای مشاهده به ادامه مطلب برید.

واترپلو (Water polo) یک ورزش گروهی است که با استفاده از توپ در آب برگزار می‌شود. که در آن دو تیم با ۶ بازیکن و یک دروازه‌بان در هر تیم به همراه ۶ بازیکن ذخیره در این ورزش شرکت می‌کنند و در محوطه‌ای درون استخر به ابعاد ۲۰در ۳۰ متر بازی می‌کنند. بازیکنان باید با شنا کردن حرکت کنند.این بازی در ۴ زمان ۸ دقیقه‌ای برگزار می‌شود. برنده تیمی است که در این ۴ زمان توپ‌های بیشتری را وارد دروازهٔ حریف کند.

واترپلو در دهه ۱۸۷۰ در بریتانیا اختراع شد و نخستین قواعد آن در اسکاتلند و انگلیس ایجاد شد، اولین بازی بین‌المللی بین تیم‌های ملی این دو کشور در سال ۱۸۹۰ در لندن برگزار و با پیروزی اسکاتلند به پایان رسید. ترجمه تحت‌اللحفظی واترپلو به معنای «چوگان آبی» است. این رشته نخستین ورزش گروهی بود که در سال ۱۹۰۰ وارد المپیک شد که با قهرمانی بریتانیا همراه بود. حاکمیت بریتانیایی‌ها بر این رشته بعدها از میان رفت و کشورهایی چون مجارستان، ایتالیا، هلند و کشور‌های اروپای شرقی به قدرت‌های اول این رشته بدل شدند. ورود واترپلوی زنان به بازی‌های المپیک در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی صورت گرفت. ادارهٔ این ورزش در سطح بین‌المللی بر عهده فدراسیون بین‌المللی شنا با نام اختصاری «فینا» است. طول استخر واترپلو در مسابقات بین‌المللی ۳۰ و عرض آن ۲۰ متر است. دروازه‌ها ۳ متر عرض دارند و ۹۰ سانتی‌متر از سطح آب ارتفاع دارند. وزن توپ هم ۴۰۰ تا ۴۵۰ گرم است. در مسابقات زنان از استخر کوچکتری به طول ۲۵ و عرض ۱۷ متر استفاده می‌شود.

برای مشاهده به ادامه مطلب برید.

شناکردن مهارت شناور ماندن و حرکت درون آب است. شنا کردن به معنی حرکت انسان یا حیوان بدون هر گونه کمک خارجی درون آب است. آموختن شنا علاوه بر تقویت جسم در مواقع اضطراری و افتادن ناگهانی درون آب زندگی انسان را نجات خواهد داد. بسیاری از حیوانات هنگام تولد و به طور غریزی، قادر به شنا کردن هستند؛ اما انسان باید شنا کردن را یاد بگیرد.

یادگیرندگان شنا تمرین‌های خود را اغلب در استخرهای کم عمق و کناره دریاها شروع می‌کنند. آن‌ها ابتدا شناور ماندن روی آب و سپس حرکت‌های پا را می‌آموزند و در پایان حرکت‌های دست را نیز یاد خواهند گرفت. برای شنا کردن آسان و روان، شناگران در مفاصل اصلیشان به انعطاف‌پذیریمطلوبی نیاز دارند.

شناگران تازه کار باید چگونگی حرکت‌های هماهنگ دست با نفس کشیدن را تمرین کنند. شناگران معمولاً یک یا چند شنا می‌آموزند.

برای مشاهده به ادامه مطلب برید.

پـینتبال یک نوع ورزش گروهی است که به طور کلی دو گروه از بازیکنان سعی در حذف یک دیگر با گلوله‌های رنگی می‌کنند.

پینتبال را می‌شود در فارسی در قیاس با تیراندازی، «رنگ‌اندازی» نامید.

پینت بال در ایران طرفداران بسیاری دارد و در سطح حرفه ای هم در ایران بسیار پیشرفت داشته به طوری که لیگ حرفه ای این ورزش در ایران از سال ۱۳۸۸ تاسیس شده و تیم داتیس از ایران به عنوان تیم ملی در 4 دوره متوالی قهرمان آسیا شده و در مسابقات بین قاره ای که در فرانسه برگزار شد نیز توانستند به مقام پنجم دست پیدا کنند.

زمین های پینتبال مختلفی در ایران وجود دارند که به سرعت در تمامی استانها شاهد تاسیس باشگاه های پینت بال هستیم.نخستین باشگاه در ایران به نام پینت بال متریکس در سال 81 ساخته شد که بزرگترین پینت بال سر پوشیده جهان است.

برای مشاهده به ادامه مطلب برید.

ejection seat به سيستم طراحی شده برای نجات خلبان و خدمه پروازی هواپيما هنگام مواقع اضطراری گفته ميشود و به عبارت ديگر به صندلى هواپيما که در مواقع اضطرارى شخص را از هواپيما به بيرون پرتاب ميکند در اصطلاح " صندلی پرتاب شونده" ejection seat گفته ميشود. هنگام وقوع سانحه هوایی، خلبانان هواپیمای نظامی برای خروج اضطراری از اين صندلی كه دارای چتر نجات اتوماتيك(  parachute)   ميباشد استفاده مينمايند تا آنها را از مرگ حتمی نجات دهد.
صندلی پرتاپ شونده ، دقیقآ مانند چتری است که چتربازان موقع پرش از هواپیما از آن استفاده می کنند . این چتر در زیر صندلی خلبان نصب شده است . و کمر بند های ایمنی صندلی در واقع  بند های همان چتر است که خلبان قبل از پرواز و بعد از نشستن روی صندلی آن را از روی شانه های خود عبور داده و به قلاب های صندلی وصل می نماید .
 صندلی پرتاب شونده فقط مخصوص هواپیماهای شکاری است و در هواپیماهای مسافربری در نظر گرفته نميشود.

تاريخچه

 ريسمان الاستيکى bungee  كمك كننده برای فرار در هواپيما در سال 1910 ايجاد شد.در سال 1916 Everard Calthrop مخترع چتر نجات اوليه امتيازصندلی  فشنگ كشی ejector كه بر پايه فشار هوا كار ميكرد را بدست آورد. و قبل ازاين تنها وسيله فرار از هواپيما آسيب ديده ، پريدن با چتر بود كه باعث صدمات  و جراحات هنگام خروج از كابين ميشد.
صندلی پرتاب شونده مدرن امروزی توسط مخترع اهل رومانی بنام  Anastase Dragomir در اواخر 1920 ارائه شد. و در25 اگوست 1929در فرودگاه  Paris Orly در نزديك پاريس و در اكتبر 1929 در نزديك بخارست با موفقيت آزمايش گرديد. آقای دراگمير كابين قابل پرتاب  catapult-able cockpit  خود را در اداره ثبت اختراعات فرانسه در2 آوريل 1930 به ثبت رساند. طرح در طول جنگ جهاني دوم  كه بر اساس هوای فشرده كار ميكرد تكميل تر شد. و در سال 1940 روی هواپيمای Heinkel He 280 كه مدل آزمايشی هواپيمای جنگنده جت بود نصب گرديد.
نيروی هوايی  ايالات متحده،" سيستم پايين حركت دهنده فنری "كه توسط شركت  Martin-Baker تهيه شده بود را در 24 جولای 1946  تجربه كرد.در سال 1958 صندلی پرتاب شونده بر اساس حركت‌ بجلو بوسيله‌ موتور موشكی ‌ rocket propulsion به هواپيمای F-102 Delta Dagger نصب شد. بعدا" شركت مارتين بيكر شبيه اين طرح رابا چند راكت پرتاب كننده توسعه داد و در 1960 اين سيستم بر روی هواپيماهای سوپرسونيك نصب گرديد و در 1970 در جنگ ويتنام ، برای نجات جان خلبانان امريكايی ،بعد از انجام دادن ايجكت توسط آنان كشته ميشدند اين صندلی ها به Rogallo wing وgyrocopter مجهز شدند تا خلبانان را به مكان مطمئنی منتقل كنند و اين صندلی پرتاب شونده بنام AERCAB ejection معروف شدند.

برای مشاهده به ادامه مطلب برید.